Konstandinos P. Kavafis · «Dies de 1909, 10 i 11»

El poema del podcast d’avui ha estat especialment escollit. No pas perquè l’autor és el meu estimat Kavafis, o perquè el traductor és el Carles Riba (de la seua Odissea ja en vam fer un podcast). Sinó pel contingut, ja que avui és el Blog Action Day, una iniciativa a la que ja ens vam adherir l’any passat, i que enguany vol que prestem atenció sobre un tema molt important: la pobresa.

Per fer una cosa diferent he optat per este magnífic poema de Kavafis, amb música de Faren Khan (la cançó és la titulada Danse grecque) . No cal explicar-ho tot, només cal que el llegiu o l’escolteu, i de ben segur que se vos faran presents algunes de les misèries, físiques i espirituals, que conformen el nostre món. Reflexionem-hi, encara que sia un dia a l’any.

Μέρες του 1909, ’10, και ’11
Ενός τυραννισμένου, πτωχοτάτου ναυτικού
(από νησί του Αιγαίου Πελάγους) ήταν υιός.
Εργάζονταν σε σιδερά. Παληόρουχα φορούσε.
Σχισμένα τα ποδήματά του της δουλειάς κ’ ελεεινά.
Τα χέρια του ήσαν λερωμένα από σκουριές και λάδια.

Το βραδυνό, σαν έκλειε το μαγαζί,
αν ήταν τίποτε να επιθυμεί πολύ,
καμιά κραβάτα κάπως ακριβή,
καμιά κραβάτα για την Κυριακή,
ή σε βιτρίνα αν είχε δει και λαχταρούσε
κανένα ωραίο πουκάμισο μαβί,
το σώμα του για ένα τάλληρο ή δυο πουλούσε.

Διερωτώμαι αν στους αρχαίους καιρούς
είχεν η ένδοξη Αλεξάνδρεια νέον πιο περικαλλή,
πιο τέλειο αγόρι από αυτόν – που πήε χαμένος:
δεν έγινε, εννοείται, άγαλμά του ή ζωγραφιά·
στο παληομάγαζο ενός σιδερά ριχμένος,
γρήγορ’ απ’ την επίπονη δουλειά,
κι από λαϊκή κραιπάλη, ταλαιπωρημένη, είχε φθαρεί.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης.